U utorak, 12. 7. 2022. godine u Muzičkom paviljonu parka Petar Кočić, u organizaciji Кulturnog centra Banski Dvor, upriličiće se otvaranje samostalne izložbe dr um. doc. Radoslava Tadića.

Prenosimo dio teksta kustoskinje ove izložbe, Ivone Fregl, istoričarke umjetnosti:

"Umetnik se okreće ka delimičnoj dematerijalizaciji, odsustvu težine podloge i nepromenljivosti forme, fiksirajući gestualne poteze pretežno jedne boje između dve transparentne, oblikovno fleksibilne površine najlona, omogućujući strujanju vazduha da utiče na promenu oblika rada. Posmatrač vidi celinu boje bez okvira, koja u našoj imaginaciji teži da osvoji prostor i izvan granica površine koju zauzima. Iako bi se na prvi pogled pomislilo da je reč o monohromnim radovima, Gole slike Radoslava Tadića to nisu. U svakoj slici primetna je jasna prevlast jedne boje, ali je umetnik obogaćuje različitim valerima, kao i, pre dopunama nego akcentima drugih boja koje postoje isključivo u funkciji isticanja odabrane koloritske vrednosti. 
Interesantno je bilo istražiti šta je zapravo podstaklo umetnika da krene u pravcu relativizacije forme i fiksiranja boje (kao nosioca umetničkog rada) između najlona. Iako je današnje stanje prekarnosti umetnika sigurno odigralo veliku ulogu u osmišljavanju egzekucije radova na najlonima (mogu se spakovati u mali prostor te se lako prenose, obezbeđuju više različitih načina postavke radova i samostalno, ali i u okviru prostornih instalacija), za Tadićev originalni koncept radova iz ciklusa Gole relevantniji je umetnički, vizuelni činilac – postavkom boje između dve providne folije dvodimenzionalna slika postaje trodimenzionalni objekat jer, da bi se sagledala, posmatrač mora obići pun krug oko nje, tj. mora da osvesti prostor u kom se i on i rad nalaze. Doživljaju prostornosti doprinose i periodični transparentni delovi radova kroz koje se naziru obeležja prostora koji ih okružuje, kao i nepostojanje jasno određene granice rada – rama. Umetnik ovim postupcima nije omogućio da se slika-objekat preklapa sa okruženjem, već da se širi i izvan fizičkih granica najlona, postajući paralelno prisutan svet za sebe. 
Iako se boje mogu posmatrati kao neodvojiva svojstva nekog pojma ali i kao metafore fiksiranih kulturnih značenja, boja kao fenomen Tadića privlači više u smislu nepresušnog estetskog i asocijativnog potencijala nego kao simbolička vrednost. U radovima iz ciklusa Gole boja ne predstavlja kvalitet, već sam entitet rada."