„POLYLEG 0.1 vremenska matrica prikaza“  je intermedijalna izložba  koje je nastala zajedničkim radom dr Tilena Žbone profesora slikarstva i dr Borisa Kavura, profesora arheologije, Žbona i Kavur su zajedno realizovali koncept istraživanja koji je prethodio izložbi. Tako je Žbona kao autor vizualizovao i dekodirao umjetničke radove izložbe Polyleg 0.1 kroz istraživanje tehnoloških medijskih komunikacija razvoja slogovnih umjetničkih/intermedijskih stilova. Kavur je sa druge strane dao smjernice u smislu nauke kroz evolucijski i arheološki kontekst narativnosti inscenacije izložbe unutar Programa za istraživanje i tehnološki razvoj Horizont 2020. Preklapanjem višemedijskih pristupa kao što su digitalni i umjetnički, oni dizajniraju nove vizuelno/komunikacijske konstrukcije bazirane na uzorcima/kodovima preuzetim iz mikroskopski uvećanih dijelova materije šećera, fragmenata ljudskih kostiju i kamenog oruđa. Na ovaj način se propituju kompleksni odnosi antropocentričnog subjekta i njegovog dizajniranog svijeta konstruisanog unutar prirode.

Organski mikro vez tako postaje digitalizovani kod koji daljim posredstvom digitalnog medija biva estetizovan i komponovan u vizuelne-kauzalne slijedove, naizgled dekorativne blokove. Istraživački dokument i nučna činjenica se nadgrađuje kreativno. Ovi fakti postaju ekspresije otvorene za promišljanje, koje je neopterećeno njihovom prostom datošću već produbljeno njihovim transformativnim i generativnim potencijalom.  Svaka materija prirode, iako nije samoodrživa, ima određena svojstva samoproizvodnje. Ovi radovi tako ne samo da upućuju na preplitanje civilizacije i prirode već daju nove ideje o mogućnostima geneze, dizajniranja i dalje nadgradnje materijalne stvarnosti u kojoj živimo. Ovakav višemedijski pristup radu bismo mogli nazvati jednom vrstom „materijalne tehnologije“, pojam koji koristi Neri Oksman spajajući u svom istraživanju nauku, dizajn, umjetnost i arhitekturu.

Tilen Žbona i Boris Kavur preuzimanjem i selekcijom vizuelnih kodova iz prirodnih materijala (u smislu primjenjive estetike), takođe pomjeraju načine mišljenja o granicama etike. Oni konceptualizuju misao o materijalnoj stvarnosti uz pomoć digitalne organizacije mikro sadržaja odabranih materijala. Tako ova kameno-šećerno-koštana stvarnost postaje poetizovana komunikacija organskim znakovima, a ne samo mikroskopski uzorak. Ovakva djela su korisni koncepti koji moguću etiku življenja zasnivaju na potencijalnom skladu civilizacije i prirodne okoline. Koncepti su potrebni da bi postojao prostor u kome razmišljamo, intuitivno doživljavamo, osmišljavamo, gdje osjećamo kao civilizovana bića. Utjelovljena misao kao potencijalni koncept ima etičku dimenziju koja se usvaja i nadograđuje kroz praksu življenja, prije nego utvrđenim smjernicama etičkih principa koji se uče napamet. Forme življenja čine život. Ono što je „živo” sposobno je da konstantno postaje, transformiše se, izmišlja se, izmišlja nove načine kako da se stvara, da samo sebe prevazilazi. Kada molekularni biolozi podijele dijelove DNK koda sa dizajnerima, kreira se zajednički jezik koji nije samo metaforičan, već je veoma eksplicitan i ličan podjednako.

Serija radova „POLYLEG 0.1 vremenska matrica prikaza“, takođe na zanimljiv način interpretira Spinozine monističke ideje. U Spinozinom „cjelovitom” pristupu imamo raspored odnosa materija–struktura–oblik (kao u prirodi), gdje materija inicira i implicira strukturu koja potom inicira oblik. Ideja je da se da prvenstvo materijalu prilikom dizajna i tako dobije dizajn promjenjivih i višestrukih svojstava. U ovom pristupu materijal prethodi obliku, a to je strukturiranje materijala kroz njegova prirodom data svojstva i pristup materijalu kao uslovu ili nosiocu funkcije koja predviđa njegov oblik, a oblik dalje sugeriše namjenu. Opšte prihvaćeni i primjenjivani model jeste da je funkcija nužnost koja diktira ostale faze projektovanja, dizajniranja i proizvodnje. Tako što se najbolji odgovarajući materijal pronalazi da bi služio funkciji predmeta koji dalje ispunjava svoju svrhu. Umjesto ovog dualističkog modela, evolucija se dešava u samoj srži pristupa, a zatim u ostvarenoj praksi kroz medij koja konačno integriše strukturu i kožu u jedno, a sama funkcija djela (umjetničkog, itd.) evoluira u svojstva moguće transformativnosti i rasta umjesto krutih, unaprijed zadatih i konačnih okvira jedne funkcije.  U ovom slučaju je umjetnički pristup Tilena Žbone taj kojim se strateški kontroliše gustina veza, boja matrica i slaganje kodova u različite kompozicije i strukture pri čemu umjetnik usmjerava datosti materijalnih supstanci pri stvaranju forme koja otvoreno i slobodno komunicira.

Kao što prema Rejmonu Rijeu svaki organizam posjeduje određenu temu kroz koju ostvaruje svoj potencijal, emitujući je kao muzičku kompoziciju koja nosi u sebi nasljeđe i generisana iskustva prošlosti te podjednako služi kao svijest, vodilja i orijentir ka budućnosti. Takođe bi se moglo reći za ove konceptualno-likovne radove Tilena Žbone  i kontekstualizacije evolucijskog dijela inscenacije izložbe Borisa Kavura, da su svojevrsne mnemoničke teme budući da se značajno oslanjaju na koncept vremena i kompozicije. U svijetu Rijeovih transprostornih i mnemoničkih tema, kreću se sile/energije koje usmjeravaju svijest i koje su uslov nastanka materijalnih organizacija.  Rije vidi organizam kao ogledalo mnemoničke teme. Ta tema se ostvaruje u materiji kroz kompleksne biološke odnose i veze organa, njihovih struktura i relativnih odnosa, kroz samu pojavu bića u vremenu i prostoru. Memorija i svijest uslov su za postojanje bića, a tijela su vlasništvo memorije. Da bi se materija mogla usmjeriti, u postojanju i razvoju mora postojati mnemonička struktura, mora postojati memorija koja će tijela locirati i situirati u vremenu i prostoru.

Postoji nešto poetično i utopijsko u ovim organskim kompozicijama, kao da čine vidljivim ograničenja prirodnog svijeta, a istovremeno se ukazuju i kao granice iz kojih može izrasti jedan novi svijet. Da li se naše napredne tehnologije mogu koristiti za poboljšanje razumijevanja i nadgradnje prirodnih okolnosti i nas samih, a ne samo za ekonomski posredovanu eksploataciju? Izazov je razmišljati o integrisanju tehnologije i organizama na takav način da tvore svijet koji ih ne doživljava kao suprotnosti.

dr um Borjana Mrđa, vanredni profesor